یکی از امتیازات «ابوایوب انصاری» در میان اصحاب پیامبر(ص) این بود که پس از رحلت پیامبر(ص) هرگز، حتی یک لحظه از خطّ مستقیم خلیفه و جانشین حقیقی رسول خدا(ص)، یعنی حضرت علی(ع) منحرف نشد و از شیعیان اعتقادی...

در نوشتار حاضر، به سراغ بزرگ‌مردی از انصار و پیشتازی عظیم به سوی اسلام، یعنی «ابوایوب انصاری» رفتیم؛ همان کسی که تمام هستی و بود و نبودِ خود را فدای اسلام کرده است؛

حبیب الله، امیر و پادشاهی بود که نوسازی در افغانستان را پایه گذاری کرد. زمانی که امیرحبیب الله به فرمانروایی منطقه منصوب شد، لقب سراج الملة و الدین (فانوس دین و مردم) را برای خود برگزید. او

ابوعلی منصور بن نزار (عزیز بالله) بن معد (معزلدین الله) بن اسماعیل (قاهره 375- همانجا 411 ق)، ششمین خلیفه‌ی فاطمی مصر (368-411 ق). تنها پسر عزیز بالله از مادری مسیحی بود. هنگامی که

ائمه‌ی اسلام و حافظان حدیث و سیره‌نویسان و مورخان شیعی و سنی به اسناد معتبر از راویان ثقه آورده‌اند که رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) بعد از نزول آیه‌ی «وَاَنذِر عشیرتَکَ الاقربین = و

گویند رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در خواب دید که وارد خانه‌ی کعبه شد و سر خود را تراشید، کلید خانه را گرفت، و همراه کسانی دیگری که به عرفات می‌رفتند به عرفات رفت و وقوف کرد؛ لذا

نسب‌شناسان متفق‌اند که همه بربران به برنس و مادغِس نسب می‌برند و از آنجا که فرد اخیر به ابتر ملقب بود، بربران را به دو شاخه برانس و بتر تقسیم کرده‌اند. تردیدی نیست که اطلاق نام بربر بر آنها که

ناحیه‌ای است در جزیرة‌العرب بر کناره‌ی دریای سرخ که مرز معینی ندارد. لیکن با توجه به نقشه‌ها و تعریفهای عرب، واژه‌ی حجاز بر کوههای «سراة» اطلاق می‌شود. این بلندیها (= نجد) را از سواحل

ابومحمد (41- 95 ق) از امرای مشهور عهد اول خلافت امویان، حجّاج از ایران و از شخصیت‌های عصر اموی است که داستان زندگی و عملکرد او در طول دوران فرمانروایی‌اش در مکه و حجاز و عراق،

ابوالمیمون عبدالمجید (عسقلان 467- قاهره 544 ق) فرزند محمدبن مستنصر بالله، یازدهمین خلیفه‌ی فاطمی مصر. در چهاردهم ذیقعده‌ی 525 ق که عمش آمر باحکام الله به دست فداییان نزاری کشته